Daarna waren de trekstangen zelf aan de beurt, eerst een gat in de chassisbalk geboord (blijft raar zulke gaten in je auto boren) om de ruimte te maken voor een aangelaste moer. Daarna de draaipunten aangepast zodat ze goed vlak op de bodem kwamen en te zorgen dat alles goed aansloot. Voor iets waarvan je denkt dat het kant en klaar is, heb je daar nog verbazend veel werk aan. Daarna op de plaatsen waar gelast moest worden de bodem kaalgemaakt en lassen maar! De linkerkant ging goed en zat er gelijk goed op met nette lasjes. Lasdraad en gas waren toen echter op dus eerst nieuw gehaald, en daarna wilde het van geen kanten meer. Wat er precies aan de hand geweest is weet ik nog steeds niet maar na heel veel lassen uitslijpen en het lasapparaat nakijken lukte het nog steeds niet, dus de boel maar opgeruimd en het een week later nog eens geprobeerd. Dat ging niet veel beter, maar na nog meer slijpen en aan het lasapparaat sleutelen ging het weer als vanouds en was ik eigenlijk zo klaar.
De draaipunten op de as had ik al gedaan met het vernieuwen van de wiellagers.
De panhard stang was daarna aan de beurt, deze zorgt ervoor dat de wielen altijd op dezelfde plaats onder de auto blijven (van achteren gezien). Ik weet niet of je hierdoor meer grip of een betere wegligging krijgt, ik weet wel dat je precies voelt wanneer de achterkant uit gaat breken. En dat geeft toch een veel zekerder gevoel in snel genomen bochten.
Daarna nog wat menie tectyl en bodycoating en hij was klaar voor de classic ford show.
1 opmerking:
Dat zal wel ff een betere wegligging tot gevolg hebben.
Maar blijft een mooie wagen. En nu onderhuids een beest........
Een reactie posten